Calvinus Conr. Huberto.
Quod sedulo fratrem meum nuper adiuveris, hoc officio, sicut
aliis pluribus, tuum in me amorem testatus es. Si quis tibi vicissim
operae meae usus fuerit, gratitudinem meam cognosces. Bene vero
accidit, quod non tanta frumenti copia impetrari tunc potuit: quia
paulo post fratris discessum laxata fuit ea caritas, quae famem
miserae plebi minitabatur. Ita in excusatione non est quod
labores: quia in hac mediocri summa minus erit dispendii, quam si
plus advectum foret. Beati ventris abdicatio labem et maculam
a collegio vestro absterget: sed non omnia inquinamenta eluet ac
purgabit. Neque enim parvum dedecus istius ecclesiae esse duco, inter vos
regnare Ioachimi Westphali socium, a quo scis optimum patrem
nostrum Bucerum inter haereticos numerari. Utinam Christum cum suis
membris amplecti potius discat Marbachius, quam ventum alis
colligere. De rebus Saxonicis quae scripsisti summo moerore pios
omnes afficere merito debent. Quamquam autem simul ac inde Philippus
migraverit, atrocius in eum sevient: exire tamen necesse est, ut
liber aliquando esse incipiat. Wormaciensis colloquii minime laetum
fore exitium boni omnes ominantur. Ego quid de Schnepfio et
similibus sperandum sit, non video. Budeum tuo nomine rogavi ut fidem
suam liberaret. Pollicitus est, sibi ut ad vestras mundinas aliquid
accipias curae fore. Libellum ab Henricho Stephano non ita pridem editum
si forte usui tibi foret, mittendum censui. Ad poeticen natura satis eram
propensus: sed ea valere iussa, ab annis viginti quinque nihil composui,
nisi quod Wormaciae exemplo Philippi et Sturmii adductus sum, ut
carmen illud quod legisti per lusum scriberem. Itaque quod ex me
conferam non habeo. Viretus musas sibi ita pro itias esse negat,
ut canat quidquam poeticum. Vale, eximie vir et frater mihi
ex animo colende. Inter symmystas si qui adhuc praeter D.
Theobaldum amici restant (neque enim de illo dubito) eos peramanter
cupio salutari meo nomine. Nam D. Lenglinum quum isthac transiens
quesiissem, miratus sum non reperiri, ac si conspectum meum fugeret.
Dominus te praesidio suo tueatur, virtute sustentet, spiritu dirigat.
Amen. Genevae 19. Maii 1557.
Johannes Calvinus tuus.